میرزا حسن پشیمان است! اما امید دارد...

بسم الله الرحمن الرحیم

در سحرگاه دوشنبه 16 بهمن 1374 هجری شمسی ، مصادف با 15 رمضان المبارک 1416 هجری قمری نوزادی سیاه چرده در یکی از بیمارستان های مشهد مقدس چشم به این جهان فانی باز کرد. هنگامی که طفل را نزد امّه بردند ابتداء با اعلام برائت خواستار رفع مزاح و آوردن کودک حقیقی خود کرد امّا چه کند که حقیقت گاهی به تلخی "شکلات 100% اصل" است! بنا به اتفاقاتی که قبل از این تاریخ رخ داده بود مادر کودک تصمیم بر مسمی کردن فرزند خود به اسم فاعل"حامد" داشت امّا لطف الهی در سحرگاه نیمه رمضان که مصادف با میلاد مبارک حضرت کریم، امام حسن مجتبی(ع) بود پدر را بر آن داشت تا نام پسر خود را به نام پدر فقید خود یعنی "حسن " بنهد و البته در این میان پیشوند "محمد" که متمم اجباری اسامی این خاندان بود بر پیش "حسن" نشست و پس از بحث وگفتگو های درون خانوادگی نام رسمی"محمد حسن" و نام مشهور "حامد" بر آن کودک سیاه چورده نصب گردید.

پس از مدتی آن کودک سیاه چرده به طفلی سفید روی و کمی زیبا تبدیل گشت که اعجاب همگان را در پی داشت و آنانی که پیش از این نگاه بر رخ آن کودک را خوش نداشتند در صف مشتاقان آغوش کشی او قرار گرفتند.دوران نوزادی و کودکی و خردسالی محمد حسن (حامد) مانند سایر کودکان با فراز و نشیب ،خرابکاری ،شیرین کاری،فضولی،اذیت و سایر آداب کودکانه گذشت......

گنگ های مذهبی،ساقیان سراب صراط مستقیم !

نگاره ی خود را با بیان ذات اقدس الهی در کتاب مبین که لب مطلب و غایت این مکتوب است آغاز می کنم.

الله جلّ جلاله در آیه 76 سوره ی نحل در مقایسه ای چنین مطرح می کند که:

وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً رَجُلَیْنِ أَحَدُهُما أَبْکَمُ لا یَقْدِرُ عَلی‏ شَیْ‏ءٍ وَ هُوَ کَلٌّ عَلی‏ مَوْلاهُ أَیْنَما یُوَجِّهْهُ لا یَأْتِ بِخَیْرٍ هَلْ یَسْتَوی هُوَ وَ مَنْ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ هُوَ عَلی‏ صِراطٍ مُسْتَقیمٍ

«خداوند مثالی ( دیگر ) زده است: دو نفر را ، که یکی از آن دو ، گُنْگْ مادرزاد است و قادر بر هیچ کاری نیست و سربار صاحبش می باشد ، او را در پی هر کاری بفرستد  خوب انجام نمی دهد آیا چنین انسانی ، با کسی که امر به عدل و داد می کند ، و بر راهی راست قرار دارد ، برابر است؟!»

اینکه زاهدان و مفسّران این قیاس را در وجه باطنی اش مخصوص ذات احدیت دانسته اند حرفی ندارم و شما را به مطالعه بطن آیات الهی از جمله این آیه دعوت می کنم.

امّا آنچه مفروض من است و بعضی از مفسّران نیز بر تفسیر این آیه فرض گرفته اند وجه لفظی این آیه و قیاس ، است!

همانطور که می خوانید این قیاس،مقایسه ای منطقی و عقلانی است که در مورد صحت و یا نقض این حکم نمی توان صحبت و استدلالی بیان نمود.

حال می خواهم دو طرف این مقایسه را در مصداق بررسی کرده و آنچه را که نتیجه این بررسی است به نگاهتان بسپارم.