گنگ های مذهبی،ساقیان سراب صراط مستقیم !
نگاره ی خود را با بیان ذات اقدس الهی در کتاب مبین که لب مطلب و غایت این مکتوب است آغاز می کنم.
الله جلّ جلاله در آیه 76 سوره ی نحل در مقایسه ای چنین مطرح می کند که:
«خداوند مثالی ( دیگر ) زده است: دو نفر را ، که یکی از آن دو ، گُنْگْ مادرزاد است و قادر بر هیچ کاری نیست و سربار صاحبش می باشد ، او را در پی هر کاری بفرستد خوب انجام نمی دهد آیا چنین انسانی ، با کسی که امر به عدل و داد می کند ، و بر راهی راست قرار دارد ، برابر است؟!»
اینکه زاهدان و مفسّران این قیاس را در وجه باطنی اش مخصوص ذات احدیت دانسته اند حرفی ندارم و شما را به مطالعه بطن آیات الهی از جمله این آیه دعوت می کنم.
امّا آنچه مفروض من است و بعضی از مفسّران نیز بر تفسیر این آیه فرض گرفته اند وجه لفظی این آیه و قیاس ، است!
همانطور که می خوانید این قیاس،مقایسه ای منطقی و عقلانی است که در مورد صحت و یا نقض این حکم نمی توان صحبت و استدلالی بیان نمود.
حال می خواهم دو طرف این مقایسه را در مصداق بررسی کرده و آنچه را که نتیجه این بررسی است به نگاهتان بسپارم.
انسان گنگ؛ همان طور که در آیه می خوانیم انسان گنگ مادرزاد قادر بر کاری نیست و سربار صاحبش است و اگر او را در پی کاری بفرستی آن کار را خوب انجام نمی دهد! در تکمیل این گفتار باید بیان کنم که اگر می بینیم ضرب المثل هایی از بعضی از انسان های ناقص و یا حتی تشبیه بعضی از انسان ها به حیوانات در متونی از جمله قرآن دیده می شود، نه به قصد توهین یا تمسخر است، بلکه به دلیل بیان صرف مثال در تفهیم بهتر عموم مخاطبان می باشد که شایسته خطاب اند در نتیجه این گونه مثال ها برخاسته از واقعیت موجود است و مثال بر واقعیت نمی تواند توهین تلقی شود.
در مقام مثال ؛ انسان گنگی که حرف نمی زند و یا انسان هایی که چون گنگ های مادرزاد سکوت می کنند کار مؤثّری از آن ها سر نخواهد زد و سربار ولی خود هستند و اگر هم آنها را در کاری مأمور کنی نمی توانند آن را انجام بدهند.
خدواند این انسان را در مقابل چه انسانی مقایسه می کند؟ انسانی که صاحب صفات و فضایل بسیار است و در نتیجه این اکتساب های خیر و نیک به مقامی می رسد که دیگران را امر به عدل و داد می کند و به فرموده حضرت حق این چنین فردی بر صراط مستقیم است.
حال بیایم و خود را در این مقایسه قرار بدهیم! ما کجای کار هستیم؟از تمامی خوانندگان و ابتدا از خویش به تفکر در حال خودمان و نسبتمان با این قیاس دعوت می کنم!
و اما روی اصلی سخن نگارنده با آنانی است که کبّاده ی هدایت می کشند و داعیه رهپویی صراط مستقیم دارند ، در حالی که ، عدل و عدالت ، آن مفهومی که خداوند در قرآن امّت و نبی خود را به آن امر کرده است(90- نحل ، 29- اعراف) را نادیده گرفته و چون گنگ های مادر زاد در برابر آن سکوت می کنند.
عده ای از پنج گانه اصول دین تنها به انشاء و املاء آن بر خلق الله پرداخته و داد ما مسلمانیم ، ما انقلابی هستیم! و قس علی هذا را در همایش ها و گعده های چند نفره سر می دهند و آنطور که که از فروع امامت ، نبوت و ... می گویند سخنی از عدل الهی و رابطه طولی مخلوق با آن نمی رانند و به تعبیری ؛ چون کر و لال ها گویی اصلا" نشنیده اند که توان بیان داشته باشند.
سالها خزینه فرهنگی دُوَل کریمه برای ایجاد الگوهای دوگانه و سیر های پنج گانه تا رسیدن به مدینه ی فاضله و تمدّن متعالی صرف چند شهر شده است و هنوز در الفبای عدالت اسلامی و نسبتش با دنیای امروز مانده اند ، البته به نظر نگارنده اساس انتظار داشتن از این جماعت اشتباه بوده و صورت مسئله از ابتدا نباید برای آنها مطرح می شده و به همان تعبیر فوق سپردن کار به دست آدم های گنگ نتیجه ای نخواهد داشت!
جالب اینجاست برای بازی های سیاسی و همایش های حزبی تکبیر ها درست می کنند و طومار ها سیاه می کنند ولی در مقابل اختلاف طبقاتی جامعه به استناد پدیده ی شوم "مصلحت" زبان در دهان می کشند و قربة الی الله روزه ی سکوت می گیرند.
از زندگی مبارک امیر المؤمنین(ع) چند سال سکوتشان را می دانند و عدل علوی را فقط در مواجهه های سیاسی محصور به همین دو واژه "عدل" و "علوی" خاتمه می دهند.
عده ای نیز در برابر زندگانی کوتاه امّا پر برکت عصاره خلقت، حضرت زهرا(س)، تنها به روضه ی جانسوز و ظالمانه کوچه می گریند و چون همان گنگ های مادرزاد فریاد های عدالتخواهانه و نجواهای عدل گستر حیات حضرت صدیقه کبری(س) را نمی شنوند.
تاریخ اسلام را که تورق کنیم سراسر است از همان گنگ هایی که سربار ولی و سرپرست خود بودند و با فروخوردن صدای حق طلبانه و عدل گسترانه ی خود موجبات عذاب امام و امّت را مهیا کردند و چه زیبا می گویند که تاریخ دائما" در حال تکرار است.
حال این سؤال مطرح می شود که در حقیقت چه کسانی بر صراط مستقیم اند؟ گنگ هایی که از پرده های اسلام و اولیاء تنها حرکت هایی می بینند بی آنکه بفهمند چه گذشته و چه گفته شده است؟
در مواجهه با آن هایی که در صراط ضالّین راه می پیمایند و صراط مستقیم را نادیده می گیرند سخنی جز هدایت و اندرز نیست.امّا آدمی می ماند با آنان که ادّعای رهپویی صراط مستقیم و هدایت فرهنگی و معنوی خلق الله را دارند چه بکند؟
اینکه چه کنیم؟ و یا اینکه علاج چیست؟ در اینجا موضوع بحث نگارنده نبوده؛بلکه این نوشتار به این مقصود نگاشته شد تا خوانندگان بدانند که "نه هر که نان جوین خورد حیدری داند".
در پایان نیز بر من واجب است تا رهپویان حقیقی طریق مستقیم را ستایش کنم ، هم آنان که عدل می کنند و عدل خواهی را می گسترانند، آنان که شیعه هستند و بعد از بیان أشهد أنّه عَدلٌ عَدَلً(خطبه 214) به عدل و عدالتخواهی پرداخته و این مهم را به ما سوی الله امر می کنند.
این نگاشته پایان کار ما و عدل نیست ، ما نیزگنگ شدگانیم و شفا می خواهیم...
به امید ظهور عدل گستر گیتی
میرزا حسن - 95/5/21
